Afscheid van een huis

Stilaan neem ik afscheid.

Van ons huis.

Een huis met een ziel — dat voelde ik al van jongsaf.

Een huis waarin ik kind was,

maar ook kinderen grootbracht.

Waar ik puberde,

en later pubers had.

Een huis dat groeide, veranderde,

mee ademde met ons leven.

Mijn ouders kochten het toen ik twee was,

bouwvallig, maar vol belofte.

Mijn vader stak er zijn handen en hart in.

We woonden even in de garage,

en bouwden intussen aan dromen.

Steen voor steen,

laag voor laag,

werd het ons thuis.

Mijn basis, mijn begin,

en later: onze plek.

De tuin schonk ons overvloed.

Appels voor moes,

vijgen voor confituur.

Zelfs onlangs nog een laatste oogst,

alsof het huis nog even dag zegt met een cadeau.

In het voorjaar nog een huiskamerconcert,

de mooiste muziek die de muren vulde.

We genoten, niet wetend

dat het ons afscheidsfeest zou zijn.

Wat een rijkdom.

Wat een dankbaarheid.

Voor alles wat hier mocht zijn:

geluk, verdriet, warmte, leven.

En toch

ik voel rust.

Ik ben er klaar voor.

Vol verwachting naar wat komt.

Met een hart vol herinneringen,

en ruimte voor nieuw geluk...