Stilaan neem ik afscheid. Van ons huis. Een huis met een ziel — dat voelde ik al van jongsaf. Een huis waarin ik kind was, maar ook kinderen grootbracht. Waar ik puberde, en later pubers had. Een huis dat groeide, veranderde, mee ademde met ons leven. Mijn ouders kochten het toen ik twee was, bouwvallig, maar vol belofte. Mijn vader stak er zijn handen en hart in. We woonden even in de garage, en bouwden intussen aan dromen. Steen voor steen, laag voor laag, werd het ons thui

Enkele jaren geleden zag ik de documentaire The Biggest Little Farm (2018) van John Chester. Een ontroerend verhaal over een koppel dat hun stadsleven opgeeft om een vervallen stuk land om te vormen tot een bloeiend, duurzaam ecosysteem in Californië. De film raakte me diep — het idee van landbouw die met de natuur werkt in plaats van ertegenin, bleef me bij. Toen ik via een vriendin hoorde dat haar broer Adrien en zijn vrouw Laurence, samen met hun kinderen, Charlie (5 jaa

Dat de pluktuin meer is dan enkel een plek waar je zelf je boeketje kan samenstellen, wist ik niet van bij het begin. Maar naarmate ik er...

Februari bracht weer heel wat moois met zich mee. Stilaan voelen we de verschuiving van winter naar de eerste lentetekenen.

In oktober ging ik met Pieter, mijn man, een weekje naar Portugal en deden we voor de eerste keer een meerdaagse trekking - de...

'Een tijd voor alles en alles op z’n tijd’ Het samenspel tussen natuur en duurzaamheid wordt mij steeds duidelijker.  Tot voor kort stond...

40 jaar geleden kochten mijn ouders een oud, vervallen huis.

In ons dagelijks leven razen we vaak voorbij aan vele mooie dingen. Dingen die er gewoon zijn, maar die we niet opmerken omdat we op...

Een kind zien opgaan in zijn/ haar fantasie is iets fantastisch. Ze dromen vaak over één of andere held te worden later, of uit te...

Tijdens de pandemie kwamen we plots allemaal in een transformatie van ons dagelijks leven terecht. Iedereen trok zich terug in zijn eigen...