Waar bloemen groeien en mensen bloeien

Dat de pluktuin meer is dan enkel een plek waar je zelf je boeketje kan samenstellen, wist ik niet van bij het begin. Maar naarmate ik er de voorbije jaren vaker kwam, ontdekte ik dat deze plek zoveel meer te bieden heeft dan ik ooit had gedacht.

De pluktuin is een plaats van ontmoeting. Een plek waar de bijen van de imker feestvieren tussen de bloemen, waar je lokale honing kan kopen, maar vooral ook een plek waar sociaal engagement tot bloei komt. Dat laatste wil ik ook eens graag in de spotlights zetten. Letterlijk… al liet ik mijn flitslichten thuis en volgde ik Geert met mijn camera op het veld.

Geert is een veertigjarige man met een beperking die twee volledige dagen per week op het veld werkt.

Marieke, de bezielster van de pluktuin, begeleidt hem met liefde en geduld. En ook al komt doet ze dit in principe al vele langer, sinds kort kan ze haar mooie plek ook officieel 'zorgboerderij' noemen. Ik kom hen geregeld tegen wanneer ik op het veld ben, en telkens raakt het me opnieuw om hen bezig te zien. Marieke heeft niet alleen groene vingers, maar ook een gouden hart. Hoe ze Geert alles stap voor stap toont, hem aanmoedigt en ruimte geeft om te groeien… WAUW!

En hoe Geert op zijn manier zijn steentje bijdraagt, vind ik oprecht bewonderenswaardig. Inclusie maakt onze samenleving mooier, daar ben ik van overtuigd. Zelf word ik er altijd vrolijk van om een praatje met hem te maken. Hij weet me telkens te verrassen met interessante verhalen en weetjes.

In weer en wind zijn ze samen aan het werk, het hele jaar door. Want wie denkt dat het werk na de zomer stopt, vergist zich. Ook in de wintermaanden blijven Geerts helpende handen onmisbaar.

Echte vrieskou is niet zijn ding, vooral omdat hij dan last krijgt van zijn handen. Maar Marieke vertelde me dat Geert altijd een praktische oplossing vindt. Zo gebeurde het ooit dat er net een verse mesthoop geleverd was in de winter en hij zonder aarzelen zijn ijskoude handen erin stak om ze op te warmen. Boerenverstand op zijn best!

Ook voor andere uitdagingen vindt hij telkens een slimme truc. Waait het hard en vliegt het emmertje telkens weg? Dan legt Geert er gewoon een steen in. Is de kruiwagen stroef? Dan sleutelt en smeert hij tot die weer vlot rijdt. Alles pakt hij meteen aan, zodat Marieke er ook echt veel aan heeft.

Zijn favoriete klusjes? Planten en zaaien, vooral de grote zaden. De piepkleine zaadjes zijn minder zijn ding, en onkruid wieden ook niet bepaald. Gelukkig houdt Marieke daar rekening mee en hoeft hij dat slechts af en toe te doen.

Wanneer ik hem vraag wat het plukveld voor hem betekent, antwoorden hij en Marieke tegelijk: ‘Heel veel!’

Geert geniet van het contact met de mensen, iets wat hij elders mist. Zo helpt hij ook op een manège, maar daar ziet hij niemand en voelt hij zich een nummertje dat gewoon het werk uitvoert.

Fijne bloemen zoals leeuwenbekjes vindt hij prachtig, maar Dahlia’s? "Afschuwelijk," zegt hij zonder aarzelen.

En laat het nu net zo zijn dat het veld er vol van staat. :-)

Geert merkte trouwens eens op dat veel plantennamen vrouwennamen zijn. "Best wel discriminerend," vond hij dat.

Samen met Marieke ging hij het veld af op zoek naar ‘mannennamen’. Zo ontdekten ze onder andere Dahlia David Howard, Frank Holmes en de Indian Prince, een soort goudsbloem. Die laatste werd prompt zijn favoriet.

Voor mijn project PLUK maakte ik dit volgende beeld met mijn oude Mamiya middenformaatcamera.

Ik werd geraakt door de rust en toewijding in de houding van de twee mensen op het land — een moment van aandacht en verbondenheid met de aarde...

Heel toevallig legde ik het volgende beeld vast van Geert en Marieke, precies in dezelfde houding!

Zonder het te regisseren stonden ze daar, gebogen over het groen, bijna als een herhaling van dat eerste beeld. De gelijkenis was treffend — en tegelijk heel natuurlijk.

Een onverwachte echo, die perfect past bij het principe van het plukveld: de ritmes van de natuur, de herhaling van gebaren, en de zorg die steeds opnieuw nodig is om te kunnen oogsten.